Dostosuj preferencje dotyczące zgody

Używamy plików cookie, aby pomóc użytkownikom w sprawnej nawigacji i wykonywaniu określonych funkcji. Szczegółowe informacje na temat wszystkich plików cookie odpowiadających poszczególnym kategoriom zgody znajdują się poniżej.

Pliki cookie sklasyfikowane jako „niezbędne” są przechowywane w przeglądarce użytkownika, ponieważ są niezbędne do włączenia podstawowych funkcji witryny.... 

Zawsze aktywne

Niezbędne pliki cookie mają kluczowe znaczenie dla podstawowych funkcji witryny i witryna nie będzie działać w zamierzony sposób bez nich.Te pliki cookie nie przechowują żadnych danych umożliwiających identyfikację osoby.

Brak plików cookie do wyświetlenia.

Funkcjonalne pliki cookie pomagają wykonywać pewne funkcje, takie jak udostępnianie zawartości witryny na platformach mediów społecznościowych, zbieranie informacji zwrotnych i inne funkcje stron trzecich.

Brak plików cookie do wyświetlenia.

Analityczne pliki cookie służą do zrozumienia, w jaki sposób użytkownicy wchodzą w interakcję z witryną. Te pliki cookie pomagają dostarczać informacje o metrykach liczby odwiedzających, współczynniku odrzuceń, źródle ruchu itp.

Brak plików cookie do wyświetlenia.

Wydajnościowe pliki cookie służą do zrozumienia i analizy kluczowych wskaźników wydajności witryny, co pomaga zapewnić lepsze wrażenia użytkownika dla odwiedzających.

Brak plików cookie do wyświetlenia.

Reklamowe pliki cookie służą do dostarczania użytkownikom spersonalizowanych reklam w oparciu o strony, które odwiedzili wcześniej, oraz do analizowania skuteczności kampanii reklamowej.

Brak plików cookie do wyświetlenia.

Zdobycie Świdnicy w 1761 roku przez wojska austriackie ▪ Wiesław Rośkowicz

W latach 1756-1763 w Europie toczyła się wojna siedmioletnia. Jednym z głównych teatrów działań wojennych był Śląsk. Wybudowana krótko przed rozpoczęciem wojny twierdza świdnicka była podczas tej wojny czterokrotnie oblegana i za każdym razem zdobywana.

W historii zaznaczyły się szczególnie dwa oblężenia – przez wojska austriackie w 1761 roku oraz armię pruską w 1762 r. W końcowych latach wojny siedmioletniej położenie armii pruskiej było bardzo trudne. Dnia 20 sierpnia 1761 roku król Prus Fryderyk II przybył pod Świdnicę w celu jej ochrony przed armią austriacko-rosyjską. Pod miastem, w pobliżu wsi Bolesławice i kilku sąsiednich, założył umocniony obóz wojskowy, skąd 26 września wymaszerował w kierunku Ziębic. Na moment ten czekał dowódca wojsk austriackich feldmarszałek Laudon. Gdy armia pruska oddaliła się od miasta na bezpieczną dla jego wojsk odległość, postanowił zdobyć Świdnicę.

Pruska załoga twierdzy była w tym okresie nieduża. W jej skład wchodziło jedynie 2400 żołnierzy (według innych danych w twierdzy było około 3800 żołnierzy), z tego tylko 83 było kanonierami (w twierdzy było 346 dział). Dodatkowo wśród żołnierzy wielu było jeńców austriackich przymusowo wcielonych do armii pruskiej. Osłabiało to zdolność bojową załogi twierdzy, której komendantem był generał von Zastrow.

Austriacki feldmarszałek planował zdobyć Świdnicę niespodziewanym atakiem w nocy i zamierzał użyć do tego 15 tysięcy żołnierzy. Ustawiono ich w cztery kolumny szturmowe. Pierwsza miała atakować od strony wsi Zawiszów, druga miała to uczynić wzdłuż obecnej ulicy imienia generała Władysława Sikorskiego, trzecia z okolic wsi Słotwina, a czwarta spod Witoszowa. Atak rozpoczęto około godziny trzeciej. Co ciekawe, nie przeprowadzono go według obowiązujących w tym okresie zasad sztuki oblężniczej. Opierały się one wówczas na długotrwałym ostrzeliwaniu umocnień przez artylerię, stopniowym pod nie podchodzeniem systemem transzei oraz kopaniem chodników w celu wysadzenia umocnień.

Podstawowym sprzętem oblężniczym miało być kilkaset drabin, które pościągano z okolicznych wsi. Użyto ich do forsowania fos i wałów. Jako pierwszy zdobyto fort Witoszowski (przy dzisiejszej ulicy Sprzymierzeńców). Żołnierze pruscy zauważyli Austriaków dopiero wtedy, gdy ci ostatni byli już na wale. Na żądanie Austriaków niektórzy z nich natychmiast się poddali, ale część walczyła dalej. Opór był jednak daremny i po godzinie fort zdobyto. W czasie walk doszło do wybuchu magazynu z prochem. Spowodowało to śmierć wielu żołnierzy z obu stron. Jako następne zdobyto forty: Jawornicki (przy obecnej ulicy Jagiellońskiej) oraz Ogrodowy (przy dzisiejszej ulicy Kolejowej). Do tego celu wykorzystano również drabiny. Najdłużej bronił się fort Szubieniczny (przy obecnej ulicy Saperów). Jednak po przeprowadzeniu ataku ze wszystkich stron również i jego zdobyto.

Po przełamaniu pierwszej linii umocnień Austriacy zaatakowali wał główny twierdzy pomiędzy bramami Witoszowską i Strzegomską (odcinek przy dzisiejszej ulicy Stefana Żeromskiego). Został on również opanowany. Ostatni fort – Wodny (przy obecnej ulicy Wrocławskiej) zdobyto dzięki pomocy znajdujących się w nim 200 austriackich jeńców. Udało im się zneutralizować niewielką załogę pruską i opuścić most zwodzony. Umożliwili w ten sposób dostanie się do jego wnętrza Chorwatom. Służyli oni w armii austriackiej i według pierwotnych planów mieli jedynie wykonać na ten fort pozorowany atak.

Tak więc w ten sposób twierdza świdnicka, wybudowana z rozkazu króla Prus Fryderyka II przy pomocy olbrzymich środków finansowych, została w taki oto nietypowy sposób zdobyta.

Zostaw komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *