Edmund NawrockiWłaściwie nazywał się Wawrzyniec Rabe chociaż częściej występuje w materiałach źródłowych jako Laurentius Corvinus vel Laurentius Rabe. Urodził się w Środzie Śląskiej w rodzinie mieszczańskiej około 1465 roku i tu skończył szkołę parafialną. W 1484 roku rozpoczął studia na wydziale nauk wyzwolonych Akademii Krakowskiej, dzisiejszym Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie spotkał się z niemieckim humanistą Konradem Celtisem (1459-1508). W roku 1486 został bakałarzem, a w roku 1489 – magistrem. Okres jego studiów w Krakowie przypadał na lata rozkwitu Akademii Krakowskiej. Na uczelni tej w latach 1489-1494 wykładał literaturę klasyczną, filozofię, astronomię, retorykę i geografię. Napisał po łacinie wiersz chwalący króla polskiego Jana I Olbrachta (1459-1501) – „Epicedium, in Serenissimum ac Gloriosissimum Principem Alexandrum, Poloniæ Regem”.
Trudne warunki materialne zmusiły Korwina do opuszczenia Krakowa i objęcia wiosną 1494 roku posady rektora szkoły parafialnej w Świdnicy, a w 1495 roku – stanowiska pisarza miejskiego. W Świdnicy ukończył zwięzły i przystępny podręcznik wersyfikacji łacińskiej – „Carminum structura”, który ukazał się drukiem w Lipsku w 1496 roku. Praca ta w części przykładowej zawierała również dość śmiałą oraz frywolną poezję erotyczną.
Najprawdopodobniej również w roku 1496 został Wawrzyniec Korwin rektorem szkoły parafialnej, a wkrótce potem pisarzem miejskim we Wrocławiu. W tym samym roku we wstępie do pracy:” Cosmographia dans manuductionem in tabulas Ptolomei” zamieścił opis Polski wzorowany na „Kronice świata” Hartmanna Schedla (1440-1514) lecz bardziej precyzyjny i zawierający mniej błędów. W latach 1506-1508 był pisarzem w Toruniu. Wrócił potem do Wrocławia, gdzie popierał naukę Marcina Lutra (1483-1546) i przyjął około 1522 roku luteranizm.
Korwin był intelektualistą czystej wody i podobnie jak Platon twierdził, że każdy kto chce uzyskać nieśmiertelność powinien „pałać żądzą nauki”. Jako wielbiciel i zwolennik tego wielkiego greckiego filozofa dał się poznać w kilku swych utworach, zwłaszcza w wydanym w Lipsku w roku 1516 dziele „Dialogus carmine et soluta oratione conflatus de Mentis saluberrima persuasione ad honesta ingenuarum artium studia” („Dialog o zbawiennych zachętach umysłu, aby uprawiać sztuki wyzwolone”).
18 kwietnia 1518 roku rozpoczęły się uroczystości weselne króla polskiego Zygmunta I Starego (1467-1548) i włoskiej księżniczki Bony Sforza d’Aragona (1494-1557). Zaślubinom towarzyszył turniej poetycki, na którym Wawrzyniec Korwin przedstawił dwa utwory: „Epitalamium” oraz wiersz „Do Sławy”. Dzisiaj nie wiadomo, czy młodej parze spodobał się panegiryczny portret króla, pochwały na cześć Bony, czy może poetycka wersja legendy o smoku wawelskim. Śląski twórca wygrał turniej i otrzymał w nagrodę za zwycięstwo od Zygmunta cenny pierścień.
Korwin utrzymywał kontakty z Mikołajem Kopernikiem (1473-1543), którego poznał jeszcze w Krakowie i już około 1508 roku zapoznał się z zarysem jego teorii heliocentrycznej.
Ten wybitny przedstawiciel kultury renesansowej był autorem podręczników o tematyce stylistyczno-filologicznej („Hortulus elegantiarum” wydano w roku 1502 w Krakowie, „Latinum idioma” wydrukowano w 1505 roku), oraz opublikował zbiory łacińskich utworów poetyckich – „Carmen… de Nympharum conquestione super hyemis rigiditate” – Lipsk 1500, „Carmen elegiacum… de Apolline et novem musis”. – Wrocław 1503.
Wawrzyniec Korwin – wielki śląski humanista zmarł 21 lipca 1527 roku we Wrocławiu. Jego sympatia do Polski i Polaków była powszechnie znana, toteż niektórzy niemieccy historycy nazywali go „adoptowanym synem Polski”.
Autorowi tego tekstu nie udało się niestety zrealizować projektu nazwania jednej z ulic świdnickich ulicą Wawrzyńca Korwina.