17 listopada 1886 roku w Świdnicy urodził się Ferdinand Friedensburg. Jego ojciec profesor doktor Ferdinand Friedensburg (1858-1930) z zawodu był prawnikiem, ale z zamiłowania wybitnym numizmatykiem o olbrzymim dorobku i wielkich zasługach. Matką była Klara z domu Severin. Małego Ferdinanda ochrzczono w tutejszym Kościele Pokoju. Jako dziecko w naszym mieście przebywał tylko półtora roku. Potem mieszkał we Wrocławiu i Berlinie, gdzie jego ojciec był sędzią, jak poprzednio w Świdnicy. Uczęszczał do humanistycznego gimnazjum w Berlinie. Maturę zdał w roku 1905. Studiował prawo, ekonomię i geologię na uniwersytetach w Marburgu i Berlinie, a także na berlińskiej Akademii Górniczej. Jednoroczną służbę wojskową od 1 października 1906 roku odbył w Świdnicy w 2 Śląskim Pułku Artylerii Polowej numer 42. Następnie pracował w administracji kopalnianej. W roku 1911 uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim.
Wybuch pierwszej wojny światowej zastał F. Friedensburga w podróży zagranicznej. Jako porucznik rezerwy artylerii został internowany przez Anglików na statku płynącym z USA i następnie uwięziony na terenie Gibraltaru skąd usiłował – bez powodzenia – uciec. Potem został zwolniony do neutralnej Szwajcarii, gdzie pracował w niemieckim poselstwie.
W latach 1921-1925 był starostą powiatowym w Suszu na Pomorzu. Potem pełnił funkcję zastępcy prezydenta policji w Berlinie, a od 1927 roku – prezydenta regencji w Kassel. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy, w roku 1933 najpierw urlopowano go z tego stanowiska jako aktywnego członka wrogiej hitleryzmowi liberalnej Niemieckiej Partii Demokratycznej (Deutsche Demokratische Partei od roku 1930 Deutsche Staatspartei), a następnie we wrześniu tego roku zwolniono ze służby państwowej. Przez cztery miesiące w roku 1935 był uwięziony przez gestapo.
Aż do 1945 roku zajmował się problemami górnictwa oraz napisał książkę „Die Weimarer Republik” (Dzieje Republiki Weimarskiej).
Po klęsce hitleryzmu został prezesem centralnego zarządu przemysłu opałowego w sowieckiej strefie okupacyjnej Niemiec. Od roku 1946 do 1951 roku był zastępcą nadburmistrza Berlina. Został też działaczem Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (Christlich Demokratische Union Deutschlands – CDU), posłem do parlamentu Republiki Federalnej Niemiec (RFN) w latach 1952-1965, posłem do parlamentu europejskiego od roku 1954 do 1965 roku i przewodniczącym związku instytutów badających niemiecką gospodarkę. Jako profesor wykładał na Politechnice Berlińskiej. Otrzymał trzy doktoraty honoris causa od uczelni amerykańskich. Opublikował wspomnienia w których stosunkowo mało pisze o Świdnicy. Napisał również wiele arykułów oraz kilka książek, których tematyka dotyczyła głównie geologii i polityki. Był dwukrotnie żonaty.
20 października został honorowym obywatelem Berlina Zachodniego. Zmarł 11 marca 1972 roku i został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Berlinie.
Od 16 października 1987 roku w Berlinie jest Ferdinand-Friedensburg-Platz. Na ścianie budynku przy ulicy Hoiruperstrasse 14a w którym mieszkał w latach 1940-1972 znajduje się poświęcona jemu tablica pamiątkowa.