Artykuły o świdnickiej literaturze – 2. Świdnickie życie literackie – wybrane zjawiska z lat 1989-2010 ▪ Wojciech Koryciński

WSTĘP

To, czego świadkiem była publiczność literacka śledząca wydarzenia rozgrywające się na przełomie XX i XXI wieku w dziedzinie literatury, wiązało się bezpośrednio z przemianami, które zostały zapoczątkowane w roku 1989. Proces demokratyzacji państwa polskiego odcisnął swe piętno również w dziedzinie literatury, bowiem radykalnie ograniczono mecenat państwowy, który przed 1989 rokiem był politycznym narzędziem wpływania na życie kulturalne państwa. Konsekwencją tego była z jednej strony ogromna ilość społecznych inicjatyw (grupy literackie, stowarzyszenia, nowe czasopisma literacko-artystyczne, prywatne wydawnictwa), a z drugiej zjawisko wolnego rynku, który niejednokrotnie przesądzał o efemerycznym działaniu powyższych instytucji artystycznych. Wskazane tutaj zewnętrzne czynniki wpłynęły w znaczący sposób na same dzieła literackie, na ich zawartość, formę promocji i sposób oceny. Wybitny literaturoznawca Janusz Sławiński określił sytuację literatury polskiej po 1989 roku mianem „zaniku centrali”, czyli zaniku – w sensie instytucjonalnym i aksjologicznym – jednego powszechnie stosowanego kryterium w ocenie działań literackich. Życie literackie w Polsce uległo rozproszeniu. Proces ten coraz bardziej się nasila, czego świadkami byliśmy w pierwszej dekadzie XXI wieku. Taki stan rzeczy jednak, jak się okazuje, jest bardzo korzystny dla regionalnych środowisk literackich – w tym świdnickiego, gdyż umożliwia twórcze działania (imprezy literackie, wydawanie czasopism, prowadzenie działalności wydawniczej) poza wielkimi ośrodkami miejskimi (Warszawa, Kraków, Wrocław, Poznań), nie obniżając konkurencyjności tych pierwszych. Często wydarzenia w mniejszych ośrodkach przyciągają uwagę całego kraju (na przykład impreza Port Literacki w Legnicy, czasopismo BregArt z Brzegu czy działalność jednego z najbardziej cenionych współcześnie krytyków literackich – Karola Maliszewskiego, mieszkającego w Nowej Rudzie). Okres lat 1989-2010 w życiu literackim Świdnicy obfitował w wiele ciekawych inicjatyw. Wychodząc naprzeciw ocenie Antoniego Matuszkiewicza, który w artykule Z perspektywy nowego wieku. Zarys życia literackiego w Świdnicy po roku 1945 (Rocznik Świdnicki 2003) stwierdził, że w Świdnicy dotychczas nie ukształtowało się środowisko literackie, można dziś powiedzieć, że takie środowisko istnieje i przy okazji różnych imprez kulturalnych coraz wyraźniej daje temu istnieniu wyraz.

LITERACI

Poezja. Wśród poetów szczególnie aktywnie swą obecność zaznaczył Antoni Matuszkiewicz (urodzony w 1945 roku), poeta, prozaik, dramaturg i przez wiele lat (do roku 1996, kiedy opuścił Świdnicę) animator świdnickiego życia literackiego. Po 1989 roku ukazały się następujące tomy poetyckie i prozatorskie jego autorstwa: Nowy Rok (1989), Spojrzeć najdalej (1991), Droga do Iwonicza (1993), Eden (1994), Dochodzenie (1998), Subatlantyk. Widziane ze Złotych Gór (2000), Vox celestis (2000), Błękitne przeciwstawienie (2001), Wysokie kamienie (2006). Obok A. Matuszkiewicza najstarszą generację reprezentował Franciszek Kafka (urodzony w 1948 roku), uczestnik dawnych Kłodzkich Wiosen Poetyckich, czynnie biorący udział w ogólnopolskim życiu literackim. Jego wiersze długo czekały na wydanie książkowe i znalazły się w zbiorze Fatum błędu (1994). Ciekawą osobowością w pejzażu poetyckim miasta była Teresa Wagilewicz (urodzona w roku 1951), autorka tomów Dzban czystej wody (1993) oraz Anioły nie śpią (2001). W obu tomach poetka podejmuje tematy dotyczące metafizyki. Erudycyjna metaforyka jej wierszy wprowadza czytelnika w bogactwo europejskiej kultury, by za jej pośrednictwem podjąć próbę rozstrzygnięcia dramatów egzystencjalnych współczesności. Warto zasygnalizować, że w 2009 roku w ramach stypendium artystycznego autorka stworzyła cykl baśni poświęconych świdnickim zabytkom i historii – Baśnie Świdnickie. Bogato reprezentowane były roczniki sześćdziesiąte. Wśród nich poeta, kompozytor, twórca pieśni religijnych Ryszard Fidler (urodzony w 1962 roku), autor tomu poetyckiego Broń nas w ten czas (1992) oraz Andrzej Mesjasz (urodzony w 1961 roku), debiutujący zbiorem Odkłamać miłość (2003). Silnie związany ze świdnickim środowiskiem literackim był Jarosław Mariusz Gruzla (urodzony w 1966 roku), obecnie elblążanin, poeta należący niegdyś do Świdnickiego Stowarzyszenia Literackiego „Logos” i redaktor czasopisma Arytmia. Wydał dwa tomy – Kolej transsyberyjska (1998) oraz Smak teraz (2003). Kolejnym autorem była Tamara Hebes (właściwie Leszek Florek, urodzony w 1967 roku), autor tomów ekstra nocne (1998), Ja oniryczne (2005) i zbioru satyrycznych fraszek Muchoraj (2007). Spośród tomików Tamary Hebes najdojrzalszą poetycką propozycją był zbiór Ja oniryczne, w którym podmiot liryczny uwikłany w poetyckie, senne, a może rzeczywiste metamorfozy wyrusza w podróż w głąb samego siebie. Swoje wiersze wydał również Artur Robert Pluszczewski (urodzony w 1967 roku), zamykając je w dwóch tomach – Połamane ludzkie patyki (1996), Antyczny łańcuch (1998). Listę roczników sześćdziesiątych zamyka Iwona Mesjasz (właściwie Iwona Matuszkiewicz, urodzona w 1969 roku) tomikiem Gaguły (2003). Najbardziej znaczącą postacią życia literackiego omawianego okresu w Świdnicy był Tomasz Hrynacz (urodzony w 1971 roku). Autor ten to współcześnie najbardziej znany w Polsce poeta kojarzony ze Świdnicą. Wydał arkusze Inne ogrody (1995), Wyjście z getta (1996) oraz kilka tomów poetyckich: Zwrot o bliskość (1997), Partycje oraz 20 innych wierszy miłosnych (1999), Rebelia (2001), Enzym (2004), Dni widzenia (2005), Praski raj (2009), Prędka przędza (2010). T. Hrynacz był stale obecny w literackiej prasie ogólnopolskiej (Odra, Czas Kultury, Kresy, Topos i Twórczość), a jego wiersze przetłumaczono na język angielski, chorwacki, czeski, francuski, niemiecki i ukraiński. O dużej randze twórczości T. Hrynacza świadczył stale poszerzający się krąg krytyków literackich, którzy komentowali na łamach prasy ogólnopolskiej poezję autora (wśród nich Henryk Bereza i Jarosław Klejnocki). Przełomowym momentem w poezji Tomasza Hrynacza był tom Enzym, w którym autor odnalazł własny język, charakteryzujący się poetyckim skrótem, dbałością o formę wyrazu i precyzję wysłowienia. Poezja T. Hrynacza zaliczana jest do nurtu metafizycznego, a on sam należał do jego głównych przedstawicieli w ówczesnej liryce polskiej. Wśród młodszych generacji warto było zwrócić uwagę na Grzegorza Woźnego (urodzony w 1975 roku), autora Każdej godziny zdatnej do picia (1999) i Landszaftu (2010) i ciekawie zapowiadającą się poetkę – Barbarę Elmanowską (urodzona w 1981 roku). Autorka została laureatką Poetyckiego Debiutu Książkowego 2008 organizowanego corocznie przez wrocławski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i w 2009 roku ukazał się jej debiutancki tom Tę drogerię mam po drodze. Swojego debiutu książkowego doczekał się również Bartosz Czarnotta (urodzony w 1991 roku) – Ślepe okna (2009). Inspirowana twórczością Tymoteusza Karpowicza (1921-2005) i innych poetów lingwistów, a także filozofią Ludwiga Wittgensteina (1889-2005) poezja B. Czarnotty zapowiadała wiele dobrego, tym bardziej, że autor należał do najwcześniej debiutujących poetów swojego pokolenia. Przed debiutem książkowym pozostały jeszcze ciekawe indywidualności, nagradzane podczas turniejów jednego wiersza – Marta Mańdok, Agata Zabielska i Piotr Żabrowski.

Proza. Prozaicy świdniccy nie byli tak bogato reprezentowani jak poeci, ale wśród nich dało się wyróżnić kilka indywidualności. Jedną z nich był Lucjan Momot (urodzony w 1933 roku), autor Love Cię, Kaśka. Po drugiej stronie muru (1999), książki powstałej z wieloletnich doświadczeń w pracy z młodzieżą ze świdnickiego domu poprawczego, w którym pisarz był wychowawcą. Niewątpliwie najbardziej znanym świdnickim prozaikiem był Tomek Tryzna (urodzony w 1948 roku). Jego powieść Panna Nikt (1994), dostrzeżona przez Czesława Miłosza (1911-2004), który poświęcił jej esej O Marysi, co straciła siebie, zrobiła wielką karierę. Świadczą o tym ekranizacja powieści w reżyserii Andrzeja Wajdy oraz jej liczne zagraniczne wydania (Holandia, Francja, Niemcy, Hiszpania, Norwegia, Dania, Finlandia, Szwecja, Grecja, Portugalia, Anglia, USA, Brazylia). Po Pannie Nikt ukazały się jeszcze Syloe (1996), Idź, kochaj (2003), Taniec w skorupkach (2007) oraz trzecia część trylogii dziecięcej po Pannie Nikt i Idź, kochaj – Blady Nico (2010). Wśród prozaików wyróżniał się Mirosław Sośnicki (urodzony w 1953 roku), autor Wzgórza Pana Boga (2004), Astrachowki (2005) i powieści Miłość, tylko miłość (2009). Warto wspomnieć, że Astrachowka – powieść psychologiczna osadzona w realiach stanu wojennego, opowiadająca w sposób intrygujący o zmaganiach podczas serii przesłuchań głównego bohatera z przesłuchującym go Porucznikiem – została przeniesiona na scenę przez aktorów krakowskiego Teatru Starego. Obok powieści M. Sośnickiego ukazały się książki prozatorskie Agaty Patralskiej-Obarewicz (urodzona w 1976 roku) Cuda wianki i kamienie (2005) i Mysz Kościelna (2009). Ukazała się również debiutancka książka Dawida Guta (urodzony w 1979 roku) Między wersami bytu (2008). Jest to utwór z pogranicza literatury, psychologii i filozofii, podejmujący wątki introspektywne dotyczące problemu świadomego śnienia. W nurcie literatury popularnej tworzył Jakub Czarnik (urodzony w 1979 roku). Jego Pan Samochodzik i Biblia Lutra (2009) jest jedną z ponad setki powieści stworzonych przez młodych twórców zafascynowanych twórczością Zbigniewa Nienackiego (właściwie Zbigniew Tomasz Nowicki 1929-1994).

Dramat. Świdnicką dramaturgię reprezentuje jedna wybitna osobowość – Ryszard Latko (urodzony w 1941 roku), autor bardzo popularnego w latach 70. dramatu Tato, tato, sprawa się rypła (1975), granego w teatrach całej Polski i wielokrotnie reżyserowanego, między innymi przez Mikołaja Grabowskiego, Jarosława Kuszewskiego, Grzegorza Mrówczyńskiego, Alojzego Nowaka i Wojciecha Solarza. Po latach R. Latko powrócił do tematu podjętego w tym dramacie i stworzył jego kontynuację – sztukę Zakciało sie wom Kalwaryji (1994), która została wystawiona przez wałbrzyski Teatr Dramatyczny imienia Jerzego Szaniawskiego podczas świdnickiego Święta Słowa w 1995 roku. Rok później ukazał się zbiór Tato, tato, sprawa się rypła. Wybór dramatów (1996). W dramacie swą obecność zaznaczył również A. Matuszkiewicz. Jego sztuki teatralne, między innymi Pokutny krzyż (1991), Pokaz mody (1992), Efekt Dopplera, Hotel Europa, Pan Sziwa (1994), drukował Dialog, jednak nie doczekały się one swoich scenicznych realizacji.

Radio i telewizja. Świdniccy pisarze w latach 1989-2010 uprawiali również gatunki pograniczne, tworząc słuchowiska i scenariusze. Wśród autorów tego typu literatury należy wymienić Tadeusza Patulskiego (1951-1997), autora słuchowisk emitowanych w Polskim Radiu, między innymi Echo, Ten łobuz Speed, Debiut, Odejście najwierniejszego, Na krawędzi wzlotu oraz autorów scenariuszy filmowych R. Latkę – scenariusz Żeniac, T. Tryznę, nie tylko scenarzystę, ale również reżysera filmów: Kaskaderskie opowieści (1992), Trrr – obrazki do nakręcenia (1993), Czy można się przysiąść (2000), a także M. Sośnickiego, autora Suni i Siostrzyczek.

ANTOLOGIE. Autorzy związani ze Świdnicą często zamieszczali swoje utwory w antologiach i almanachach. Spośród wielu takich inicjatyw należałoby zwrócić uwagę na – antologię Cień serca (1995) z posłowiem Karola Maliszewskiego, W pogoni za ptakiem (1996), Układ naturalny wewnętrznych światów (1997) oraz Almanach wałbrzyski. Literatura. Fotografia (1997). Bardzo cenną publikacją był wydany z inicjatywy Urzędu Miejskiego w Świdnicy Pegaz nad Świdnicą. Almanach świdnickiej kultury 1945-2000 (2001), który jest najpełniejszym źródłem informacji o świdnickich artystach, nie tylko literatach. W 2008 roku ukazał się we Wrocławiu Almanach Wrocławskiego Forum Młodych Twórców zatytułowany Ziemie uzyskane. Wśród silnie zarysowujących się indywidualności poetyckich Wrocławia znaleźli się świdniccy poeci: Bartosz Czarnotta, Barbara Elmanowska i Grzegorz Woźny. Ponadto jako redaktor polsko-czeskiej antologii zaznaczył się Antoni Matuszkiewicz – Co jest za tą górą/ Co je za tou horou. Wiersze poetów polskich i czeskich (2006). Warto wspomnieć, że swoje łamy literatom udostępniał również Rocznik Świdnicki.

GRUPY LITERACKIE. STOWARZYSZENIA. KLUBY. W tak małym środowisku jak świdnickie jest możliwe funkcjonowanie – według klasyfikacji literaturoznawczej stosowanej przez Michała Głowińskiego – jedynie grupy sytuacyjnej, a więc takiej, która skupia literatów różnych generacji, o różnych doświadczeniach i programach literackich. Próbę integracji świdnickiego środowiska literackiego podjęto w 1994 roku, kiedy z inicjatywy Violetty Stadnickiej przy wsparciu Krystyny Barteli, dyrektor Miejskiej Biblioteki Publicznej, i udziale A. Matuszkiewicza powołano Koło Młodych Literatów. Po dwóch latach Koło przekształciło się w Świdnickie Stowarzyszenie Literackie „Logos” i w tym kształcie funkcjonowało do 2001 roku. Stowarzyszenie „Logos” przy wsparciu Miejskiej Biblioteki Publicznej podjęło wiele inicjatyw: organizacja imprez poetyckich (Wigilia Poetów, Świdnicka Jesień z Poezją, Biesiada Literacka podczas Święta Słowa, ogólnopolskie konkursy literackie), wydawanie antologii poetyckich (Cień serca, W pogoni za ptakiem, Układ naturalny wewnętrznych światów) oraz wydawanie ogólnopolskiego czasopisma literackiego Arytmia. W tych wszystkich inicjatywach, choć w różnych okresach, swoją obecność zaznaczyli: Violetta Stadnicka, Leszek Florek, Grzegorz Woźny, Agnieszka Bielawska, Irena Błażejewicz-Szymaszkiewicz, Beata Cała, Weronika Dardzińska, Jarosław Mariusz Gruzla, Radosław Guzik, Sławomir Guzik, Tomasz Hrynacz, Antoni Matuszkiewicz, Andrzej Mesjasz, Iwona Mesjasz, Grzegorz Michalak, Bogdan Nieczyperowicz, Agata Patralska, Artur Pluszczewski, Adam Poks, Małgorzata Ślusarczyk, Aneta Święcicka, Urszula Tokarczyk, Agnieszka Walkiewicz. Po rozpadzie „Logosu” próbowano jeszcze reaktywować spotkania twórców świdnickich i powołano w 2005 roku Świdnicki Klub Literatów działający przy Miejskiej Bibliotece Publicznej, jednak i on miał krótki żywot i rozpadł się w roku 2008. Po tym czasie niektórzy z twórców, zwłaszcza młodzi, podjęli próby niekonwencjonalnego wyjścia poza granice miasta – przykładem tego może być internetowy Klub Literacki Rubikon, w którym znaleźli się poeci – B. Czarnotta, B. Elmanowska, G. Woźny.

CZASOPISMO LITERACKIE. Arytmia miała być w zamierzeniu autorów skupionych wokół Stowarzyszenia „Logos”, którzy powołali ją do istnienia przy wsparciu Miejskiej Biblioteki Publicznej w Świdnicy i Urzędu Miejskiego, pismem ogólnopolskim promującym roczniki sześćdziesiąte i siedemdziesiąte. Nie bez wpływu pozostaje fakt zamknięcia poznańskiego Nowego Nurtu w 1996 roku, którego kontynuatorami czuli się twórcy Arytmii. Zapowiedzi miały potwierdzenie jedynie w pierwszych numerach, kiedy to na łamach pisma pojawiły się nazwiska autorów, z perspektywy czasu ważnych w liryce polskiej: K. Maliszewski, R. Honet, R. Kobierski, E. Sonnenberg, G. Olszański, T. Różycki, K. Śliwka, J. Klejnocki, B. Majzel, M. Baczewski, P.W. Lorkowski, T. Dąbrowski. Później zaczęły dominować tendencje autopromocyjne. Czasopismo funkcjonowało z dużymi problemami w latach 1997-2000, a jego bilans to 10 numerów, w tym dwa podwójne i jeden potrójny. W stopce redakcyjnej w przeciągu czterech lat pojawiły się nazwiska T. Hebes, V. Stadnicka, J.M. Gruzla, T. Hrynacz (trzy pierwsze numery), G. Michalak, A. Święcicka, R. Guzik, G. Woźny. Na łamach pisma prezentowano przede wszystkim utwory poetyckie i prozatorskie, nieliczne recenzje i wywiady oraz tłumaczenia. Po upadku Arytmii twórczość świdnickich literatów była omawiana na łamach lokalnej prasy – Wiadomości Świdnickich i Nowego Tygodnika Świdnickiego oraz we wspomnianym wcześniej Roczniku Świdnickim. Od 2009 roku w Nowym Tygodniku Świdnickim ukazywała się co miesiąc redagowana przez Wojciecha Korycińskiego wkładka literacka „Tygodnik Literacki”, w której prezentowane były dokonania świdnickich twórców.

INSTYTUCJE. IMPREZY. Nie do przecenienia w popularyzacji literatury była działalność dwóch instytucji, w których odbywała się większość imprez literackich, Miejskiej Biblioteki Publicznej oraz Świdnickiego Ośrodka Kultury. Obok wielu inicjatyw podjętych przez pracowników biblioteki należałoby wskazać przede wszystkim te, odbywające się cyklicznie: konkurs „Literackie Talenty” (konkurs kierowany do uzdolnionych literacko młodych świdniczan), odbywające się nieprzerwanie spotkania autorskie (między innymi gośćmi byli: A. Liskowacki, T. Karpowicz, T. Hrynacz, J. Papuzińska, A. Lizakowski, U. Kozioł, M. Sośnicki, K. Petek, M. Urbanek, W. Chotomska, V. Vokolek, T. Hebes, M. Szwaja, H. Hassenmueller, T. Wagilewicz, K. Brakoniecki, A. Stasiuk, A. Niemirski, O. Tokarczuk, Z. Masternak, M. Witkowski) oraz cykl spotkań z literatami w szkołach – „Autobus Literacki” (w świdnickich szkołach średnich pojawili się: B. Kierc, F. Przybylak, M. Orski, E. Dębski, K. Maliszewski, A. Wolny, A. Poprawa). Bardzo ciekawym przedsięwzięciem okazała się I Ogólnopolska Biesiada Poetycka (w 2008 roku), w ramach której odbył się Turniej Jednego Wiersza oraz rozstrzygnięto I Ogólnopolski Konkurs na Autorską Książkę Literacką. Warto tutaj zauważyć, że konkurs na autorską książkę był jedyną tego typu propozycją w Polsce. Pierwszą jego laureatką została Olga Pietkiewicz, a w nagrodę wydano jej autorski tomik W tę i z powrotem. Laureatem II Ogólnopolskiego Konkursu na Autorską Książkę Literacką (w roku 2009) został Jarosław Łukaszewicz, autor Trójmasztowca, a podczas trzeciej edycji zwyciężczynią została Danuta Góralska-Nowak, autorka Drogi do domu. Poza tym w Miejskiej Bibliotece Publicznej od 2007 roku co miesiąc spotykali się członkowie Dyskusyjnego Klubu Książki, omawiając arcydzieła literatury polskiej i światowej. Dyskusje w ramach Klubu Książki prowadzili Joanna Lewicka (do maja 2008 roku) i Robert Staniszewski. Z inicjatywy Wojciecha Korycińskiego przy Świdnickim Ośrodku Kultury od 2006 roku odbywały się comiesięczne spotkania -Świdnickie Środy Literackie (gośćmi między innymi byli: T. Hrynacz, T. Hebes, M. Kamiński, R. Wiśniewski, J. Bierut, K. Maliszewski, T. Majeran, P. Czerniawski, M. Orski, B. Kierc, J. Szychowiak, A. Wolny-Hamkało, R. Krynicki, T. Dąbrowski, W. Bonowicz, M. Spychalski, J. Gutorow, I. Kacperska, A. Zbierska, B. Elmanowska, J. Mueller, B. Czarnotta, B. Zadura, A. Sosnowski, T. Wagilewicz, B. Małczyński, B. Suwiński, R. Włodarczyk, R. Honet, G. Woźny, J. Orska). W 2008 roku z inicjatywy Haliny Szymańskiej i Juliusza Chrząstowskiego powołany w Świdnicy został przez aktorkę Annę Dymną Salon Poezji. Salon Poezji i Świdnicka Środa Literacka stały się częściami składowymi projektu Rzeźnia Poetycka, który to projekt został w 2009 roku rozbudowany o warsztaty pisarskie – Twórcze Pisanie. Warsztaty prowadzili świdniccy poloniści oraz zaproszeni goście (M. Szaciło-Mackiewicz, M. Żywicka, Z. Grześkowiak, R. Kaśków, G. Hetman, K. Moroz i W. Koryciński). Warto wspomnieć, że Salon Poezji miał charakter interdyscyplinarny, bowiem do Świdnicy przyjeżdżali wybitni aktorzy polscy, by czytać poezję znanych polskich poetów, a recytację dopełniała muzyka (gośćmi byli: A. Dymna, J. Chrząstowski, B. Paluch, P. Cyrwus, D. Gnatowski, A. Radwan-Gancarczyk, E. Kaim, J. Peszek, T. Dajewski, R. Kronenberger, O. Hamerski, Z. Zapasiewicz, O. Sawicka, K. Marszałek, A. Milewska, The Lesers Ba, B. Kierc, A. Ferency). Dzięki inicjatywie W. Korycińskiego Świdnicki Ośrodek Kultury rozpoczął współpracę z krakowskim Instytutem Książki i organizowanymi przezeń „Czterema Porami Książki”. W ramach tej ogólnopolskiej imprezy do Świdnicy przyjechali poeci i prozaicy – W. Bonowicz, J. Gabryel oraz zespoły muzyczne, których utwory inspirowane były poezją: Raphael Rogińskind, Agnes’Band.

POŻEGNANIA. W opisywanym okresie środowisko literackie uszczuplone zostało przez odejście dwóch poetów. W 2007 roku pożegnaliśmy Mieczysława Jaska (1925-2007), autora sześciu tomików: Ziemia uśmiechnięta (1958), Kolorowe krynoliny baroku (1960), Szukam (1962), Pejzaż na skrzypce (1968), Profile metalu (1978), Wiersze wybrane (1980); i wielu rozproszonych w różnych czasopismach artykułów. W tym samym roku odszedł również fraszkopisarz Stanisław Dunin-Wąsowicz (1937-2007), człowiek aktywnie uczestniczący w życiu kulturalnym, wnikliwy obserwator życia społecznego, dający wyraz poczynionym obserwacjom w kunsztownej formie fraszki.