Teren ogrodzony ceglano-kamiennym murem, na którym znajduje się ewangelicki kościół Pokoju pod wezwaniem Świętej Trójcy w Świdnicy ma powierzchnię około trzech hektarów. Znaczną jego część zajmuje cmentarz założony w 1654 roku. Warto wspomnieć, że pełnił on nieprzerwanie swoją funkcję aż do lat 50. XX wieku. Ostatnią osobą pochowaną na nim był pastor Herbert Rutz (1912-1957). Niezwykłą ozdobą starej nekropolii oprócz zabytkowych kaplic grobowych, epitafiów i nagrobków są bogato zdobione metalowe ogrodzenia. Ręcznie kute misterne wzory są świadectwem kunsztu dawnych mistrzów kowalskiego rzemiosła. Uwagę przykuwa również Plac Pokoju wraz z całym zespołem budynków, które służą parafii od zarania jej istnienia. Są to: plebania, dom stróża – obecnie kawiarnia, dom dzwonników – od listopada 2012 roku mieści się w nim Centrum Promocji i Partnerstwa UNESCO, dzwonnica z 1708 roku, dawne liceum ewangelickie tak zwany „Lutherheim”, budynek, który dawniej zamieszkany był przez kantora oraz pastora archidiakona i ostatni znajdujący się w północno-zachodniej części placu Pokoju dom wdów – obecnie w jednym z jego pomieszczeń znajduje się kaplica Kościoła Polskokatolickiego należąca do parafii pod wezwaniem Świętego Antoniego z Padwy.
Zupełnie wyjątkowy klimat tworzy monumentalna szachulcowo-ryglowa konstrukcja Kościoła Pokoju. Pomalowane na czarno belki ułożone w kratownicę z ukośnymi zastrzałami stanowią interesujący motyw jaki od wielu lat uwieczniam na czarno-białych fotografiach. Kościół zbudowany w latach 1656-1657 według projektu Albrechta von Säbischa jest największą drewnianą budowlą sakralną w Europie. 13 grudnia 2001 roku Komitet Światowego Dziedzictwa UNESCO na swej XXIV sesji w Helsinkach dokonał jednogłośnie wpisu Kościoła Pokoju w Świdnicy (oraz Kościoła Pokoju w Jaworze) na listę dóbr kultury ludzkości.
