Dzieci zamieszkałych po wojnie Niemców świdnickich nie uczęszczały do żadnych szkół. Niektóre były nauczane dorywczo czytania i pisania przy sposobności nauki religii, co dokonywało się jednak w konspiracji. Dopiero 24 października 1951 r. za zezwoleniem władz oświatowych otwarto siedmioklasową szkołę podstawową z niemieckim językiem nauczania dla około sześćdziesięciu dzieci niemieckich mieszkających w Świdnicy.
Początkowo szkoła ta mieściła się w starym budynku przy Placu Pokoju nr 5, stojącym w pobliżu ewangelickiego kościoła Pokoju. Urządzono tam trzy izby lekcyjne i zatrudniono trzy nauczycielki: kierowniczkę szkoły Stefanię Demelową, Christę Laufer i Helenę (?) Reinelt. Realizowano program polskiej szkoły podstawowej, z tym że od trzeciej klasy wprowadzono naukę języka polskiego jako języka obcego, a od klasy piątej – jeszcze naukę języka rosyjskiego.
W roku szkolnym 1952/53 szkołę przeniesiono prawdopodobnie na ul. 1 Maja 17, a później na ul. Nauczycielską 2, do budynku, w którym mieści się dziś Młodzieżowy Dom Kultury. Nosiła ona nr 8 i miała 180 uczniów Niemców i 6 nauczycieli. W związku z masową emigracją Niemców, w roku szkolnym 1956/57 było w niej już 110 uczniów i 5 nauczycieli, w następnym roku – 35 uczniów, a roku szkolnym 1958/59 – tylko 7 uczniów. Została więc zlikwidowana.
Kierownikiem Szkoły Podstawowej nr 8 w Świdnicy był Jan Tomecki, nauczycielką języka polskiego – Janina Szreder.
Od początku roku szkolnego 1952/53 w Liceum Pedagogicznym w Świdnicy zorganizowano klasę I b z niemieckim językiem nauczania. Uczęszczało do niej 36 uczniów i uczennic, którzy kształcić się mieli na nauczycieli niemieckojęzycznych szkół podstawowych. W Liceum Pedagogicznym istniały też dwa roczniki Komisji Rejonowej nr 2 z zapisanymi 88 słuchaczami narodowości niemieckiej. Byli to niewykwalifikowani nauczyciele już istniejących szkół z niemieckim językiem nauczania, jakie istniały na Dolnym Śląsku i Pomorzu Zachodnim.
W roku szkolnym 1953/54 w Komisji Rejonowej nr 2 na trzech rocznikach kształcono 64 osoby narodowości niemieckiej. W klasie II b Liceum było też 38 uczniów Niemców.
Za rok w Liceum Pedagogicznym były już dwie klasy z niemieckim językiem nauczania: I d z 19 uczniami i III b z 27 uczniami. W Komisji Rejonowej nr 2 kształciło się na trzech rocznikach 59 Niemców.
W roku szkolnym 1955/56 czynne były 3 klasy z niemieckim językiem nauczania: I b (36 uczniów), II d (15 uczniów) i IV b (27 uczniów). 24 uczniów Niemców z klasy IV b złożyło egzamin dojrzałości. Istniała też Komisja Rejonowa nr 2 z trzema rocznikami liczącymi 51 słuchaczy Niemców, z których 18 złożyło w lipcu 1956r. egzamin dojrzałości.
W lipcu 1957 r. świadectwo dojrzałości uzyskało też 18 Niemców słuchaczy Komisji Rejonowej nr 2.
We wrześniu 1956 r. w 3 klasach z niemieckim językiem nauczania (klasy: I c, II b, III c) było 72 uczniów. Po „polskim październiku” zezwolono na emigrację do Niemiec i pod koniec roku szkolnego 1956/57 do wymienionych trzech klas uczęszczało w sumie zaledwie 49 uczniów.
Na początku roku szkolnego 1957/58 do klas II c, III d i IV c zgłosiło się 27 uczniów Niemców. Wkrótce większość z nich opuściła Polskę i pod koniec roku szkolnego klasy z niemieckim językiem nauczania, jedyne w liceum pedagogicznym w Polsce, uległy likwidacji. W Komisji Rejonowej egzamin dojrzałości zdały jeszcze 2 Niemki.