W początkach XIX wieku przy Kościele Pokoju zatrudnionych było pięciu duchownych. Najwyższym rangą był pastor prymariusz, będący nieraz i superintendentem to znaczy zwierzchnikiem duchownych ewangelickich określonego terytorium. Nieco niższą rangę miał pastor senior. W kolejności rang był jeszcze pastor archidiakon, diakon i drugi diakon. Każdy z wymienionych pastorów miał określone obowiązki i własne mieszkanie.
Pastor prymariusz mieszkał na plebani, dużym domu stojącym przy obecnej ulicy Kościelnej. Początkowo od sierpnia 1654 roku plebania ta była budowlą szachulcową. Padła ofiarą ostrzeliwania miasta pod koniec wojny siedmioletniej w roku 1762. Na jej miejsce zbudowano w 1763 roku masywny budynek stojący do dziś. Wkrótce będzie on miał 250 lat. Do niego dobudowano wąską szachulcową przybudówkę przeznaczoną do gry w pewnego rodzaju bilard, którego miłośnikiem musiał być jakiś pastor czy członkowie rady parafialnej. Na parterze tej przybudówki mieszkał grabarz.
Odremontowany budynek stojący blisko wieży dzwonnicy tak zwany „Lutherheim” przy placu Pokoju 2, zbudowano w 1708 roku jako budynek średniej szkoły ewangelickiej zwanej liceum. Do tego liceum uczęszczało wielu sławnych później ludzi, jak architekt, budowniczy Bramy Brandenburskiej Carl Gotthard Langhans, przyjaciel Karola Marksa Friedrich Wolff czy poeci Johann Christian Günther i hrabia Moritz von Strachwitz. Po roku 1854, kiedy to ewangelickie liceum przemianowane na gimnazjum przeniesiono do gmachu dzisiejszej szkoły podstawowej numer 105 przy ulicy Franciszkańskiej 7, w budynku mieszkał pastor senior, a okresowo pastor drugi diakon. Później pozostawiono mu tylko mieszkanie na pierwszym piętrze, a na parterze urządzono przedszkole i mieszkanie dla dwóch diakonis – pielęgniarek ewangelickiego szpitala „Bethania”. Po drugiej wojnie światowej w 1951 roku krótko działała tu szkoła podstawowa z niemieckim językiem nauczania, a w latach siedemdziesiątych XX wieku było tu uporządkowane archiwum parafialne.
Stojący bardziej na zachód, szachulcowy budynek zamieszkały był przez organistę zwanego kantorem i przez pastora archidiakona.
Przy ulicy Kościelnej 20-22 znajdowały się należące od 1767 roku do parafii ewangelickiej dwa domy, w których początkowo mieszkał pastor senior i rektor (dyrektor) liceum.
Na prawo od głównego wejścia na cmentarz przy placu Pokoju 7 stoi stary domek dla drugiego kościelnego zwany popularnie „Domem Stróża”. Na lewo od bramy – plac Pokoju 1 – jest zbudowany w początkach XVIII wieku dom dla dwóch dzwonników, w którym później mieszkał i główny kościelny oraz znajdowały się biura parafialne. Obecnie jest to budynek mieszkalny.
Przy ulicy Pańskiej pod numerem 13 znajdowała się kamienica po której dziś nie ma najmniejszego śladu. Nad bramą wejściową widniała tu tablica z łacińskim napisem obwieszczająca, że dom ten podarowała Kościołowi ewangelickiemu w roku 1762 Maria Elżbieta Mittmann. Przeznaczony był na mieszkanie pastora drugiego diakona, który gdy na noc zamykano bramę miejską, w miarę potrzeby mógł zaopatrywać na śmierć umierających w mieście ewangelików.
W wymienionym domu od 1875 roku znajdowało się archiwum parafialne. W archiwum tym był list polecający napisany przez Jana Sebastiana Bacha i różne między innymi siedemnastowieczne dokumenty. Dziś po piśmie Bacha i niektórych starych dokumentach we współczesnym archiwum parafialnym nie ma ani śladu bo zostały rozkradzione przez tak zwanych „nieznanych sprawców”.
W północno zachodniej części placu Pokoju pod numerem 5 stoi, zbudowany w 1764 roku dom, w którym mieszkały wdowy po pastorach, a później dozorca cmentarza.
Do parafii ewangelickiej należy także zwrócony Kościołowi ewangelicko-augsburskiemu ciekawy architektonicznie dom parafialny przy obecnej ulicy Księżnej Agnieszki 12-14, o którym pisałem szerzej w tekście pod tytułem „Ewangelicki dom parafialny przy ulicy Księżnej Agnieszki„.