W odległości około 10 km od Świdnicy leży malowniczo położony Złoty Las. Powszechnie uważany za osobną miejscowość, jest w rzeczywistości przysiółkiem wsi Lubachów. Jego nazwa pochodzi od niemieckiego Goldene Waldmühle i związana jest z prowadzoną niegdyś w tym miejscu działalnością górniczą. Znajdowały się tutaj sztolnie kopalni „Victor Friedrich”, w których wydobywano rudy ołowiu i srebra. Po II wojnie światowej miejscowość ta nosiła nazwę Nieganów, obowiązującą urzędowo aż do 1996 roku, ale w praktyce i na mapach od około 1966 nosiła już nazwę obecną – Złoty Las.
Na początku lat 70. zdecydowano o budowie ośrodka wypoczynkowego w miejscu niewielkiego zbiornika wodnego u zbiegu Złotnicy (Złotego Potoku płynącego od Dziećmorowic i Rusinowej) i niewielkiego potoczku płynącego z Modliszowa.
10 kwietnia 1972 zatwierdzono program budowy ośrodka w ramach czynów społecznych i przy pomocy finansowej dużych zakładów pracy miasta i powiatu. 4 grudnia 1972 Prezydium MRN i PRN powzięło decyzję budowy. Realizację zatwierdzonego programu budowy powierzono Świdnickiemu Ośrodkowi Sportu, Turystyki i Wypoczynku, zaś czynnikiem kontrolującym i nadzorującym przebieg prac uczyniono Powiatowy Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki. 30 sierpnia 1974 prace budowlane były już na tyle zaawansowane, że wizytowała je delegacja partyjna Komitetu Powiatowego SED z Loebau w NRD.
8 maja 1975 po zakończeniu I etapu budowy, w obecności członków Społecznego Komitetu Budowy i przedstawicieli władz, ośrodek przekazano do użytku. Uroczystego otwarcia dokonano nieco później, bo 1 lipca 1975 roku z okazji XXX-lecia PRL.
Kompleks „Złoty Las” zlokalizowano u zbiegu dróg z Modliszowa i Dziećmorowic, nieomal w połowie odległości ze Świdnicy do Wałbrzycha. Dostępność dla turystów zmotoryzowanych oraz skomunikowanie czerwonymi autobusami WPK z Wałbrzycha i Świdnicy w dużej mierze zadecydowały o atrakcyjności tego miejsca. Ponadto można było tam dotrzeć także pieszo z Lubachowa, dokąd wówczas kursował pociąg i autobus PKS.
Jeziorko utworzono wykorzystując istniejący niewielki zbiornik i wznosząc kilkumetrowej wysokości zaporę ziemną. Jego powierzchnia wynosiła około 1,25 ha, średnia głębokość około 3 metry, a maksymalna (przy tamie) około 5 metrów. Cały kompleks był ogrodzony i zajmował powierzchnię 2,35 ha. Był czynny w sezonie letnim od 1 czerwca do 30 września. Dysponowano 100-miejscowym polem namiotowym oraz pawilonem turystyczno-gospodarczym oferującym 13 miejsc noclegowych.
Ponadto do dyspozycji wypoczywających były łódki i rowery wodne. W dni powszednie frekwencja sięgała 500 osób, a w dni świąteczne przy dobrej pogodzie nawet do 4000 osób.
Ośrodek z przerwami funkcjonował aż do 2003 roku, ale jego stan techniczny pozostawiał już wiele do życzenia. Mimo to bez przeszkód można było się jeszcze kąpać, a nad bezpieczeństwem wypoczywających czuwali ratownicy.
W 2004 roku poczyniono starania regulacji własności kompleksu. W latach 60. właścicielem terenu, na którym wybudowano ośrodek, były Lasy Państwowe, natomiast inwestorem Świdnicki Ośrodek Sportu, Turystyki i Wypoczynku (dzisiejszy OSiR), który do tej pory zarządzał obiektem jedynie przez zasiedzenie. W związku z niewyjaśnionymi kwestiami własnościowymi miasto musiało oddać ośrodek prawowitemu właścicielowi – gminie wiejskiej Świdnica, która sprzedała go w drodze przetargu prywatnemu inwestorowi.
Już w 2005 roku nowy właściciel rozpoczął prace porządkowe i ziemne przy samym zbiorniku. W latach kolejnych uporządkowano także otoczenie i wybudowano nowe domki. Niestety wraz z końcem remontu kompleks przestał być ogólnodostępny, a czasy świetności pozostały jedynie wspomnieniem.
Opracowano na podstawie publikacji Andrzeja Scheera „Szkic krajoznawczo-turystyczny Gminy Świdnica” oraz Franciszka Jarzyny „Kronika miasta Świdnicy za lata 1945-1975”.
