Niektórzy historycy przypuszczają, że prawa miejskie naszemu miastu mogła nadać już w roku 1241 albo w 1242 roku księżna Anna Czeska, córka króla Czech Przemysła Ottokara I. Była wdową po poległym pod Legnicą w bitwie z Mongołami księciu Śląska Henryku II Pobożnym, synową świętej Jadwigi Śląskiej. Krótko sprawowała rządy w imieniu swego najstarszego syna Bolesława II, zwanego Łysym albo Rogatką czy Dziwacznym. Niewykluczone, że to książę Bolesław II Łysy nadał Świdnicy prawa miejskie. Być może uczynił to wespół ze swoim bratem księciem Henrykiem III Białym, którego w 1247 roku dopuścił do współrządów.
Dopóki nie odnajdziemy dokumentu lokacyjnego Świdnicy, nie możemy być pewni, kiedy faktycznie powstało miasto. Będziemy zdani na datę umowną czyli rok 1250 i w oparciu o nią święcić będziemy mniej czy bardziej hucznie jubileusze.
Niemiecki historyk Werner Marschall nie wykluczył, że księżna Anna Czeska była fundatorką pierwszego kościoła parafialnego w Świdnicy. Z jej inicjatywy mogło być nadane temu kościołowi wezwanie świętego Wacława, patrona Czech, skąd księżna pochodziła.
Twierdzenie świdnickiego historyka Sobiesława Nowotnego, że ponieważ w średniowiecznej Świdnicy „mieszkali z pewnością Czesi”, patronem kościoła został święty Wacław, wydaje się mało prawdopodobne. Dał temu wyraz doktor Samuel Gumiński na sesji naukowej w dniu 2 czerwca 2000 roku w Świdnicy.