Gottfried Balthasar Scharff urodził się w szlacheckiej, austriackiej rodzinie legnickiego ławnika w Legnicy 19 marca 1676 roku. Wcześnie osierocony przez ojca, po przygotowaniu przez naukę w domu, uczęszczał do szkoły miejskiej w swoim mieście rodzinnym, a potem żyjąc w skromnych warunkach, uczył się w gimnazjum świętej Elżbiety we Wrocławiu – wówczas najsłynniejszej szkole luterańskiej w mieście. Następnie studiował teologię ewangelicką na uniwersytecie w Lipsku i później w Wittenberdze. Studia ukończył ze stopniem magistra w roku 1699. Rok później został pastorem w Goliszowie koło Chojnowa. W roku 1708 był już diakonem w świdnickim Kościele Pokoju. Wkrótce jako archidiakon był pastorem tej świątyni. Około 1722 roku był pastorem seniorem. Od roku 1737 – po śmierci B. Schmolckego – sprawował tu funkcję pastora prymariusza (proboszcza). Należał do aktywnych uczonych śląskiego wczesnego oświecenia. Pisywał do czasopism zwalczających tak zwany pietyzm. Był to nurt religijny w luteraniźmie. Nurt ten stawiał sobie za cel rozbudzanie uczuć religijnych i pogłębianie wiary przez organizowanie wspólnej modlitwy, czytanie i omawianie Pisma Świętego oraz działalność dobroczynną. G.B. Scharff Wygłaszał kazania przeciw naukom pietystów i opublikował w latach 1699-1727 cztery książki zwalczające pietyzm. Był również znanym autorem pieśni religijnych o czym świadczy wydany w naszym mieście w roku 1727 druk pod tytułem „Schweidnitzer Kirchen- und Hausgesangbuch” (Świdnicki śpiewnik kościelny i domowy).
Scharff wydawał w latach 1734-1742 w Świdnicy pierwsze krytycznoliterackie i rozrywkowe czasopismo śląskie „Gelehrte Neuigkeiten Schlesiens”. Miesięcznik ten w roku 1741 zmienił tytuł na „Neue Fortsetzung der gelehrten Neuigkeiten Schlesiens”. Wcześniej bo w 1733 roku wydał też dzieło Georga Thebesiusa „Geschichte der Liegnitz-Brieger Piasten” (Historię Piastów legnickobrzeskich). W latach 1699-1700 zaangażował się w wydawanie dwutomowej antologii śląskich poetów epoki baroku „Des schlesischen Helicons auserlesene Gedichte”, do której napisał przedmowę.
Po śmierci pastora Scharffa ukazał się utwór poetycki napisany przez jego uczniów na cześć zmarłego.
Do momentu zgonu, który nastąpił 9 sierpnia 1744 roku w Świdnicy, zdołał Scharff zgromadzić olbrzymią na ówczesne czasy bibliotekę liczącą prawie 10 tysięcy książek. Około dwóch lat po zgonie zbiór jego książek sprzedano na aukcji we Wrocławiu. Nabyto go nie jako całość, lecz jako pojedyncze egzemplarze. Zachował się katalog sprzedaży z roku 1746 wydrukowany w Świdnicy, z którego wynika, że w bibliotece G.B. Scharffa były książki głównie z dziedziny teologii, a poza tym pozycje historyczne i okołohistoryczne, literatura piękna i publikacje dotyczące filozofii oraz geografii. W kolekcji bibliotecznej zgromadzonej przez Gottfrieda Balthasara Scharffa znajdowały się również 154 tak zwane polonica czyli druki dotyczące spraw polskich, w Polsce wydane, lub takie, których autorami byli Polacy.
Część książek opatrzonych ekslibrisem Scharffa trafiła do Biblioteki Załuskich w Warszawie. Niektóre znajdują się dziś w Petersburgu. Liczne książki należące ongiś do świdnickiego pastora spotkać możemy w wielu bibliotekach świata.